Jestem tylko człowiekiem...

Miałam nadzieję, że nigdy nie będę musiała publikować tekstu tego typu. Życie jednak wiele weryfikuje i do wielu rzeczy zmusza. Będą gorzkie żale, takie bardzo nie w moim stylu :P.

Nietrudno zauważyć, że już od kilku miesięcy mam trochę mniej czasu dla bloga: praca magisterska, nauka do i sam egzamin doktorancki, a następnie szybkie pakowanie i wyjazd skutecznie wypełniały/wypełniają mój plan dnia.

Niemniej jednak naprawdę uważam (może błędnie?), że staram się jak mogę, by odpowiadać w miarę szybko na komentarze zarówno pod nowymi postami, jak i pod tymi starszymi, oraz na Wasze maile. Niestety w ostatnim czasie cierpię na wysyp ponaglających mnie wiadomości, bardzo niekoniecznie miłych.

Czy tygodniowy okres oczekiwania na odpowiedź przy tym, że dziennie dostaję 70-80 zapytań na maila + kilkadziesiąt komentarzy (a staram się odpowiadać na wszystkie) to tak długo? Do tej pory chyba raz zdarzyło się, że na moją odpowiedź trzeba było czekać 2 tygodnie (+ nieliczne przypadki, gdy Wasze wiadomości wylądowały w spamie).

Przyznaję jednak, że zdarza mi się pominąć jakiś komentarz czy maila. Bywa tak, gdy po prostu jestem zmęczona/zamyślona/cokolwiek i nieopatrznie zamknę okno wiadomości. W takich wypadkach, gdy po dłuższym czasie (2 tygodnie) nie otrzymujecie mojej odpowiedzi wystarczy mi się przypomnieć. Nie po jednym dniu i nie po kilka razy dziennie :P.

Wbrew  temu, co czytam w „ponaglaczach”: nie jestem pełnoetatową blogerką, blog to nie jest jedyne moje zajęcie (powiedziałabym raczej, że jedno z wielu) i odpowiedzi na Wasze pytania nie wiążą się dla mnie z żadną gratyfikacją finansową (ten zarzut szczególnie mnie zaskoczył).

Pracuję, od października będę znów studiować i podejrzewam, że mój promotor znajdzie mi na tyle dużo zajęć, że ilość mojego wolnego czasu nie wzrośnie :P. Był też zarzut o to, że nie odpowiadam „złośliwie” na wybrane maile: cóż, niestety odpowiedź jest prostsza – takie pominięte wiadomości wynikają jedynie z mojego zmęczenia i ludzkiego niedopatrzenia, zdarzającego się czasami każdemu. Albo może nie każdemu, ale mnie na pewno.

Nie chciałabym też, żeby ten tekst został odebrany jako atak na kogokolwiek. Nigdy nie skarżyłam się na Wasze wiadomości, uwielbiam z Wami rozmawiać (;)), jednak tego, czego doświadczam od kilku tygodni (w zasadzie od wyjazdu) po prostu się nie spodziewałam. Mimo zmiany mojego trybu życia i ograniczonego czasu na przebywanie „w Internetach” wydaje mi się, że blog nie przeszedł w stan martwicy wielopłaszczyznowej, a i na moje odpowiedzi nie trzeba oczekiwać ruski rok ;).

Jestem tylko człowiekiem, nie cyborgiem, ale staram się najlepiej jak umiem, przynajmniej tak mi się wydaje…