Kascysko na diecie: dlaczego nie ćwiczę?

Odkąd jestem na diecie sama nie wiem ile razy padła sugestia o tym, że powinnam ćwiczyć - ze wszystkich możliwych stron ;). Z racji tego, że bez sensu jest odpisywanie Wam za każdym razem tego samego, postanowiłam skupić wszystkie powody w jednym miejscu ;). Zapewne większość z Was weźmie to za tłumaczenie się z lenistwa, ale w końcu to sobie robię "krzywdę".

z: treningbiegacza.pl

Nie ćwiczę na mojej diecie, bo:

• Totalnie nie mam ku temu motywacji, zamienne na "nie chce mi się". Nie rozpoczęłam diety dlatego, że czułam się źle w swoim ciele, grubo, nieatrakcyjnie czy coś podobnego. Kompleksów naprawdę nie mam, jakkolwiek nieprawdopodobnie by to nie zabrzmiało. Dietę wymusiły na mnie problemy ze stawami (których początek bierze się z kontuzji) i konieczność zmniejszenia obciążenia. Naprawdę uważam, że mojemu ciału niczego nie brakuje.
• Jestem bardzo odporna na ideały piękna kreowane przez media ;).
• Nawet gdybym chciała, to dobranie dla mnie sportu byłoby karkołomne :P. Nie pływam, bo panicznie boję się wody, bieganie i Chodakowską mój ortopeda odradza wszystkim :P. Wiadomo, są inne aktywności, ale w zasadzie cieszę się, że nie mam ku temu ciągot. Jeden problem mniej :D.
• Workout'y mnie nudzą. Oczywiście, w przeszłości próbowałam ćwiczyć z wieloma różnymi programami. Pary na więcej niż 3 dni nie starczyło mi nigdy. Wyjątkiem jest szóstka Weidera, którą wykonałam całą trzykrotnie.
• Nie podobają mi się fit-sylwetki u kobiet. Ba, nawet u mężczyzn średnio. Zarysowane mięśnie u kobiet są dla mnie akobiece, kwestia gustu. A ten podobno jest jak głowa - każdy ma swoją ;).
• Mam niezwykłą łatwość budowania mięśni. Wiem, że "żeby zbudować mięśnie trzeba spożywać 2g białka na każdy kilogram masy ciała", ale widocznie moje ciało ma takie teorie w dużym poważaniu. Wystarczyłoby obejrzeć moje nogi albo "muły" z jakimi wróciłam ze Szwecji w zeszłym roku. Dopiero niedawno przestały być widoczne, ku mojej radości ;).
• Może błędnie, ale mam się za osobę dość aktywną. Wszędzie, gdzie odległość pozwala, przemieszczam się pieszo (20 000 kroków dziennie to standard). Rekreacyjnie (bo inaczej mi nie wolno) jeżdżę na rowerze, a zaopatrzona w stabilizatory chodzę po górach. A i w moim domu na wsi nie brakuje pracy fizycznej. Zapewne dzięki temu mimo zrzuconych kilogramów skóra mi nigdzie nie wisi, tylko ładnie się obkurcza, przynajmniej na razie ;).
• Nie mam potrzeby poprawiania sobie nastroju endorfinami z wysiłku fizycznego. Chyba nigdy nie zauważyłam u siebie tego działania - może lepiej już być nie może :P.

A całość i tak najlepiej i najkrócej podsumowuje "nie chce mi się" i nie czuję z tego powodu wyrzutów sumienia ;).

Ćwiczycie? Jesteście na diecie? Jak to jest u Was?